Ieder jaar werden op de basisschool trouw schoolfoto’s gemaakt, compleet met van die kleine fotootjes. Maar helaas zijn deze niet echt bruikbaar als mijn zoon tenslotte zijn eerste echte legitimatiebewijs krijgt. Want overal staat hij op de foto met zijn “stoere” pet. En dat mag nu eenmaal niet op een “echte” pasfoto. Terwijl we bij de fotograaf staan te wachten, schieten mijn gedachten even terug naar die ene “speciale” schoolfoto. Het voorval speelt zich een aantal jaartjes geleden af.

Mijn zoon zal een jaar of tien geweest zijn in die tijd en, zoals zo velen, een fan van PSV.Bovenop zijn verlanglijstje staat dus ook een PSV-shirt. Ik beloof dat ik er wel eens naar zal gaan kijken wat die dingen kosten. Nou zijn die krengen belachelijk duur, vind ik, als ik een blik op het prijskaartje werp en daar fl.89,50 op zie staan. En hoewel ik af en toe wel goed ben, maar nog net niet gek, peins ik er niet over om er een voor hem te kopen. Straks verliezen ze een paar keer, wordt hij plotseling fan van een of andere club en ligt zo’n duur ding daar doelloos achter in de kast. Hevige teleurstelling en pruilende lip, dat snap je wel. Hij “gaat er zelf wel voor sparen”. Maar dat zal wel een tijdje gaan duren. Tegen die tijd is die manie wel weer over, denk ik stiekem. Op een goede (of was het kwade) dag komt hij stralend thuis met een heus PSV-shirtje. Gekregen van een broer van een vriendje, die het ding niet meer draagt.Dat kan ik onmiddellijk begrijpen want het is een afgewassen ding waar de kleuren eerder lichtroze lijken dan het rood wat het best wel ooit geweest zal zijn in betere tijden. Maar mijn zoon is apentrots op zijn nieuwe aanwinst.Het geval is véél te groot, komt ruim tot over zijn knieën, en heeft dus erg veel weg van een tien jaar oude nachtjapon. Het ziet er echt niet uit, maar hij flaneert ermee alsof het recht van een PSV-er zijn lijf komt. Het plezier helemaal bederven wil ik ook niet, dus krijgt hij duidelijke instructies dat hij het niet mag dragen in de klas of elders waar hij toch enigszins netjes voor de dag moet komen. Om te spelen moet hij het zelf maar weten, dat maakt me dan nog niet zoveel uit. Het afschuwelijke ding wordt dus voornamelijk onder zijn trui gedragen en zelfs in bed. Het shirt en zoonlief zijn vanaf die dag onafscheidelijk. Ze lijken wel aan elkaar vastgeplakt te zitten. Zie je het shirt, zie je hem. En andersom ook.

Het loopt inmiddels tegen de tijd dat er schoolfoto’s worden gemaakt en op de dag zelf ziet hij er keurig netjes uit. Voor die gelegenheid draagt hij een nieuwe fleurige trui die hem erg goed staat, waarbij ik bij het kopen speciaal gelet heb hoe de kleuren het op een foto zullen doen. En, zoals ieder jaar, ben ik natuurlijk zeer benieuwd naar het resultaat. Als enkele weken daarna de schoolfoto’s klaar zijn, denk ik echter dat ik een bril nodig heb. Ik zie het vast niet goed! Dat bestaat toch niet? Wat heeft hij namelijk gedaan? Onder de fleurige trui, (ik had het kunnen weten!), had hij, dat ziet mijn moeder toch niet, zijn afgewassen shirtje aangetrokken. Met voorbedachten rade. De mooie, nieuwe fleurige trui werd aan de kant gegooid, nog voor de eerste foto’s werden gemaakt! En daar stond hij dan, voor het niets ontziende oog van de camera. Trots als een pauw te stralen in zijn afgewassen, roze PSV-“nachtjapon”. Voor het eerst sinds er schoolfoto’s gemaakt worden, vervloek ik stilletjes het feit dat er kleurenrolletjes bestaan.

Wat hij hier wel mee bereikte was wel dat ik er alsnog,- gelukkig voor mijn portemonnee waren ze op dat moment in de aanbieding - , maar vlug twee gekocht heb voor zijn verjaardag. (En ik moet eerlijk zeggen, ze brengen hun geld wél op). Voordat de kragen kans krijgen te drogen worden ze alweer van de waslijn getrokken.

Die twee, ze zijn lange tijd onafscheidelijk geweest!