Aan mijn rit was het niet te zien. Die zag er vrij sober uit.
Eén persoon wegbrengen en één mee terug nemen.
Het enige bijzondere was dat de klant die mee terug ging een hond bij zich zou hebben.

Ik trof haar bij het zitje naast de schiphol-balie. Ze zag er vertederend uit.Haar leeftijd, ruw geschat, ergens tussen de zeventig en tachtig.
Haar lengte zal zo rond de een meter en veertig cm. zijn geweest.
Steunend met haar voeten op een huzarensaladebak die dienst deed als voetenbankje, -en tevens als medicijnkist,vernam ik even later -  zat ze gezellig te keuvelen tegen haar hondje. De hond, een 12 jaar oude poedel, die aan het bagagekarretje vastgebonden zat aan een zeer lange lijn, zei echter niets terug. Hij was net aan zijn maaltijd bezig.- De naam van de hond is me ontschoten, voor het gemak zal ik haar Fifi noemen.-Toen ze hoorde dat zij mijn enige passagier terug was, haalde ze opgelucht adem en zei dat ik het dan vast niet erg vond om even te wachten tot Fifi klaar zou zijn met de maaltijd .
"Poepoe en piepie heeft ze al gedaan." aldus mevr. "Dus daarna kunnen we meteen weg!"

Ze was verheugd over het feit dat ze deze keer rechtstreeks naar huis gebracht werd, want als een van de eerste KTS klanten kende zij inmiddels de "klappen van de zweep" wel. "Nou en of........half Nederland hebben jullie me al laten zien!" Intussen had de poedel haar bakje leeg, maar drinken wilde zij niet.
Waar ze het water zou laten dat nog in het bakje zat, was voor mevrouw geen enkel probleem.
Ze zette het hondenbakje aan haar mond en dronk het leeg. "Ziezo, klaar om te gaan."
Het enige dat groot aan mijn klant was, was de bult bagage die ze bij zich had,- die haar menig zweetdruppeltje had gekost, vermoedde ik -
Met haar geringe lengte kwam ze maar net boven haar bagage uit, dus nam ik de kar van haar over, terwijl zij zich ontfermde over haar 'voetenbankje' annex 'medicijnkist' en haar troeteldier.

In de bus kregen de hond en de huzarensaladebak beiden een plaatsje, haar voeten kregen weer steun en haar hond een plekje op de lege stoel naast haar. Die ging er lekker bij liggen en sloot al gauw de oogjes. Moe van al dat gesjouw en de vliegreis.Fifi was al jaren haar trouwe reisgenote, en kreeg ook vaak in het vliegtuig een eigen stoel, iets wat ze zeer op prijs stelde, vertelde ze. Je kon aan alles merken dat het beestje haar liefste bezit was.

Opgewekt babbelde ze aan een stuk door. Over Spanje, waar zij al jaren naar toe ging om te overwinteren, de watersnoodramp die zij alleen maar via televisie had gezien, over de droogte ginds en de oogst die daardoor wel zou mislukken, en ik kreeg meteen een gratis lesje over alle producten die daar in Spanje groeiden en die, in dit geval, dus juist niet wilden groeien.

Het badpak
Ook wist ik intussen waar zij haar drankjes nuttigde en dat zij in het bezit was van een badpak. Zodra zij dit maar in de hand pakte, verstopte Fifi zich zo ver mogelijk onder het bed. Niet dat het beestje het badpak niet mooi vond, nee hoor, daar lag het niet aan, maar dit kwam omdat het niet hield van het strand. Dan kwam al dat warme zand tussen haar pootjes, dus toen ze dit eenmaal wist, moesten haar vriendinnen voortaan maar zonder haar gaan zonnebaden. Want alleen laten, dat deed ze Fifi niet, dat vond ze zo zielig.Het ene verhaal volgde het andere in een vlot tempo op. Intussen kwamen we steeds dichter bij huis. Ze woonde in een dorp dat tot de 'acht zaligheden' behoort. Eén bepaalde weg herinnerde haar aan een gebeurtenis die haar was overkomen.
Prompt kreeg ik het hele relaas te horen, waardoor ik jullie nu kan laten meegenieten...................

Het konijn
Ze reed op een dag naar huis in haar autootje toen dat konijn plotseling de weg overstak. Ze zag dat hij twijfelde aan de kant van de weg dus remde ze af.
Toen ze dacht dat het beest de andere kant in zou gaan gaf ze pas weer gas en...........het konijn behoorde niet meer tot de levenden.
"Kijk hier, hier links, bij die boerderij, daar was het, en daar, bij die derde boom, lag dat konijn!"
Wat moest ze nou aan met zo'n beesie, die kon je toch zo maar niet laten liggen?!
Goede raad was niet voorhanden, meenemen mocht eigenlijk niet, dat wist ze ook wel, maar een bijna gaaf konijn aan de aaseters geven was ook zo zonde.
Bovendien kreeg zij de dag erop twee logees, wat natuurlijk ook de nodige kosten met zich mee zou brengen.
De volgende avond werd er dus een waar feestmaal geserveerd.
Dankzij een neef, die het arme dier wel wilde villen hebben de logees (en zijzelf) er heerlijk van gesmuld. "En het was nog goedkoop ook".
Ze werd uitbundig geprezen voor haar kookkunst.
De informatie over de herkomst van het vlees had ze voor de zekerheid maar achtergehouden. Daar vroeg trouwens ook niemand naar.

Fatsoen
Lang zou de rit niet meer duren, Fifi heft de kop op. "Ja, ja," reageerde haar vrouwtje,
"Jij denkt: ik ken die bomen hier, die heb ik al eerder gezien. Nou dat klopt hoor wijfie, we zijn er nu gauw." Bijna thuis prijst zij uitbundig nog even onze service.
Wat zou ze moeten beginnen zonder ons. En dan verklapt ze me haar reden waarom ze gebruik maakt van Schiphol-Service........................
“Meestal vertrekt mijn vliegtuig al héél vroeg, zo tegen vieren, en je kunt toch van geen enkel mens verwachten dat hij je dan even naar schiphol brengt.
Het is me nogal een roomse reis zeg! En als je zo tegen tweeën in de nacht aankomt, wat ook wel eens gebeurt, zeg nou zelf chauffeur, ieder fatsoenlijk mens ligt dan toch allang in z'n bed????” ( heren/dames nachtchauffeurs : Waar is uw "fatsoen", is uw bed soms zoek????
Of behoort U simpelweg niet tot de categorie "mensen" ?)

Thuiskomst
Als we haar straat inrijden en ze is uitgestapt, heeft ze nog geen tijd meer om me een hand te geven want ze wordt meteen in beslag genomen door de halve straat die is uitgelopen om haar te verwelkomen. - Als het goed is hebben ze de pizza al klaar staan - . Haar bagage wordt door iemand anders mee uitgeladen.
Ik zie haar pas weer terug als ik al in de bus zit en net wil starten.
Op een holletje komt ze naar me toe en klimt de bus weer in. Ze frutselt aan een plastic boterhamzakje, wat haar portemonnee blijkt te zijn, en stopt me een vijfje in de hand. "Voor de gezellige rit en nog bedankt !" zegt ze "Een goeie reis naar huis terug, en ben voorzichtig onderweg !"
Zo werd een doodgewone dag een hele bijzondere dag.
Dat warme gevoel van binnen heb ik de hele weg naar huis nog gehouden.